Uğur Kepekçi
Gazi Mustafa Kemal Atatürk camilerde verilen hutbelerin nasıl olacağı hakkındaki fikrini şöyle dile getirmiştir.
“Atatürk, Balıkesir Zağnoş Paşa Camii’ndeki hutbesinden sonra halkın suallerine cevap vereceğini söyleyerek minberden inmiştir.
Gazi’ye halk tarafından 20 ayrı sual sorulmuştur. Bunların hepsini tespit eden Atatürk hutbeler hakkında soruyu söyle cevaplandırmıştır:
Hutbeler hakkında sorulan suallerden anlıyorum ki, bugünkü hutbelerin tarzı milletimizin hissiyat-ı fikriye ve lisanıyla, medeni ihtiyaçlarıyla mütenasip görülmemektedir.
Efendiler! Hutbe demek halka hitap etmek yani söz söylemek demektir. Hutbenin mânâsı budur. Hutbe denildiği zaman bundan birtakım mânâlar ve mefhumlar çıkarılmamalıdır. Hutbeyi irad eden hatiptir. Yani söz söyleyen demektir. Biliyoruz ki, Hz. Peygamber zaman-ı saadetlerinde hutbeyi kendileri verirlerdi. Gerek Peygamber Efendimiz, gerekse Hulefa-i Raşidin’in hutbelerini okuyacak olursanız, görürsünüz ki, gerek Peygamberin, gerek Hulefa-i Raşidin’in söylediği şeyler, o günün meseleleridir.
İslam ümmeti çoğalıp, İslam memleketleri genişlemeye başlayınca, Cenab-ı Peygamber ve Hulefa-i Raşidin’ in hutbeyi her yerde bizzat kendilerinin irad etmelerine imkân kalmadığından halka söylemek istedikleri şeyleri bildirmeye birtakım zevatı memur etmişlerdir.
Onlar cami-i şerif ve meydanlarda ortaya çıkar, halkı aydınlatmak ve doğru yolu göstermek için ne söylemek gerekiyorsa söylerlerdi. Bu tarzın devam edebilmesi için bir şart lazımdı. O da milletin reisi olan zatın halka doğruyu söylemesi ve halkı aldatmaması, halkı umumi ahvalden haberdar etmek son derece ehemmiyetlidir…
Ancak millete ait işleri milletten gizli tuttular. Hutbelerin halkın anlamayacağı bir dilde olması ve onların da bugünkü icabat ve ihtiyaçlarımıza temas etmemesi, halife ve padişah namını taşıyan müstebitlerin arkasından köle gibi gitmeye mecbur etmek içindi.
Hutbeden maksat halkın aydınlatılması ve doğru yolun gösterilmesidir.
Yüz, iki yüz hatta bin sene evvelki hutbeleri okumak, insanları cehl ve gaflet içinde bırakmak demektir. Hutbeyi okuyanın herhalde halkın kullandığı dili kullanması lazımdır.
Geçen sene TBMM’de irad ettiğim bir nutukta demiştim ki, ‘Minberler halkın dimağları, vicdanları için bir feyz menbaı, bir nur menbaı olmuştur.’
Böyle olabilmesi için, minberlerde aksedecek sözlerin bilinmesi ve anlaşılması, fennî ve ilmî hakikatlere uygun olması lazımdır.
Hatiplerin siyasî, içtimaî ve medenî ahvali her gün takip etmeleri zaruridir… Binaenaleyh hutbeler tamamen Türkçe ve zamanın icaplarına uygun olmalıdır.”
Hutbelerin dili ve konusu hakkında Atatürk’ ün son paragrafta belirttiği fikirler herhangi şüphe ve tereddüde yer vermeyecek kadar açık ve kesindir. Hutbeler hakkındaki bu düşüncelerinden sonra 1927′ de Rıfat Börekçi Hoca’ ya camilerde okunacak hutbeleri kaleme aldırmıştır.
Balıkesir’de halka hitaben; Arkadaşlar! Cenab-ı Peygamber çalışmasında iki yere, iki eve sahip bulunuyordu. Biri kendi evi, diğer Allah’ın eviydi.
Millet işlerini Allah’ın evinde yapardı. Hz. Peygamber’ in mübarek yolunda bulunduğumuz bu dakikada milletimize; milletimizin bu gününe ve geleceğine ait hususları görüşmek maksadıyla bu kutsal yerde Allah’ın huzurunda bulunuyoruz. Beni buna eriştiren Balıkesir’in dindar ve kahraman insanlardır. Bundan dolayı çok memnunum. Bu fırsat ile büyük bir sevap kazanacağımı ümit ediyorum efendiler.” (Prof. Dr. Haydar Baş / Hoş geldin Atatürk / sayfa 763-765)
Eşsiz bir deha olan mümin Atatürk, hem hutbe veriyor hem de zihinlere ışık tutacak, yol gösterecek hutbenin nasıl olacağını tarif ediyor. Ruhu şad makamı cennettir inşallah…
